25. Nátttröllið.

Á einum bæ var það, að sá, sem gæta átti bæjarins á jólanóttina, meðan hitt fólkið var við aptansöngaftansöng, fannst annaðhvort dauður að morgni, eða æðisgenginn. Þótti heimamönnum p. 122 þetta íllt, og vildu fáir til verða að vera heima. Einu sinni býðst stúlka ein til að vera heima. Urðu hinir því fegnir, og fóru burt. Stúlkan sat á palli í baðstofu, og kvað við barn eitt, sem hún hjelthélt á. Um nóttina er komið á gluggann, og sagt:

Fögur þykir mjermér hönd þín, snör mín, en snarpa, og dillidó.

Þá segir hún:

Hún hefur aldrei saur sópað, ári minn, Kári, og korriró.

Þá er sagt á glugganum:

Fagurt þykir mjermér auga þitt, snör mín, en snarpa, og dillidó.

Þá segir hún:

Aldrei hefur það íllt sjeðséð, ári minn, Kári, og korriró.

Þá er sagt á glugganum:

Fagurt þykir mjermér fótur þinn, snör mín, en snarpa, og dillidó.

Þá segir hún:

Aldrei hefur hann saur troðið, ári minn, Kári, og korriró.

Þá er sagt á glugganum:

Dagur er í austri, snör mín, en snarpa, og dillidó.

Þá segir hún.: p. 123

Stattu og vertu að steini, en engum þó að meini, ári minn, Kári, og korriró.

Hvarf þá vætturinn af glugganum. En um morguninn, þegar fólkið kom heim, var kominn steinn mikill í bæjarsundið, og stóð hann þar æ síðan. Sagði þá stúlkan frá því, er fyrir hana hafði borið um nóttina, og hafði það verið nátttröll, sem á gluggann kom.