Cap: ii.

Þorer het Járl ſá ed Riki átte at ráda j́ Norege;
hann var ágiætr Høfþingi: Jarl var vel kuæntr,
ok hafde feingit ágiætt konfang. Jarl ól vid konu
ſinne eina dottur, ſú er Oluf er nefnd; hun var þegar
á únga alldre harla kurteis; hun var allra kvenna
fríduft ſkøpud þeirra ſem þá voru í Norege. Af því
var leingt nafn hennar, ok var hun køllud Oluf Ge‐
‐yſla. Jarl unne henne mikit, ok var hann vandlá‐
‐tr vid hana, ſo einginn ſkylldi vid hana tala, af karl‐
mønnum. Jarl let ſmuda henne eina Skemmu; hann
let vanda hana mikit at øllu ſmíde; Skemmann
var vel grafinn ok gagnſkorinn, ok rendt Silfr
í ſkurdina: Þetta Herberge var þakid med blýi ok
Steini, ok lúnat alltſamann: Skýdgarþr var um
p. 3 ſkemmuna hár, ok læſt gardshlidit med ſterkum
jarnhurdum: ekci var þetta hus ad midr giørt
utann, enn inann: Þeſſa ſkemmu bygde Jarls‐
‐dotter, oc hennar þienuſtu meyar. Jarl ſende
nu epter þeim konum, ſem hann viſſe hagaſtar,
ok let kenna dottur ſinne allar kvennmannligar
liſter, þær ſem þa voru kurteiſum konum tídar, í
þann tíma: ok þat hugſadi Jarl, ſem hønum gafſt raun
á, ſuo ſkyllde dotter hans bera handnirder af huorre ko‐
‐nu, ſem hun være þeim frídare. Nu lída ſuo fram ſtun‐
‐der: Enn þegar hun hafdi alldr til ac þroſka, vøld‐
‐uſt til marger ágiæter menn at bidia hennar. Enn
Jarl var miøg koſtavandr vegna dóttr ſinnar, oc
kom einginn ſá framm, at hann villdi gipta hønum
hana, oc víſade þeim frá med hæverſkum ſvørum, oc
ongvan mann ſigrade hun med ordum, eda giørdum,
leid ſo framm langar ſtunder, oc hafde Jarls dotter
allra manna lof.