Cap: xv.

Víglundr kom þetta Sumar úr hernade, oc þeir aller Foſt‐
brædr. tók Ketill harla vel vid þeim, oc ſo Ingebiørg. Einn dag
voru þeir kallader til haarþvottar: Viglundr ſagde, ongvann
høfudþvott mun ec hafa, oc ongvann hefe ec haſt, ſiþann
vid Ketilridr ſkildum. hann kvad þá víſu

21Laugu eig leſt ſvem flundar 22lin ec veſkir minar p. 54 1þvi er mier eigi til annars 2óbrátt høfudþvottar. 3ølldungis ſkal einginn 4aude glæſt hid næſta 5ein a alldre minum 6aſklaugar mier vaſka.

Let Víglundr ecke vaſka ſier: ſátu þeir nu um kyrt þann ve‐
‐tr. Enn ad Sumre biugguſt þeir til Iſlands á ſinu ſkipe hvarer,
oc ſkildu í hafe. Komu Ketilsſyner i Hvítá, oc fóru til Ingialldz‐
‐hóls, oc ſøgdu Þorgrime af Sættum þeira Ketils, oc ſo ad So‐
‐na hans var von til Iſlands: gladdiſt Þorgrimr vid þetta
alltſamann. Enn þeir Viglundr ſigldu þar til, er þeir ſáu
Snæfells‐Jøkull. Þa kvad Viglundr víſu.

15Lyſtr er ut ad líta 16lauka reid yfer heide 17ſol geingr ſid under múla 18ſlikt langar mig þangad 19fiøll eru mier þeck af þøllu 20þvi er ec hliodr valinn troda 21víf á ec vænt at leifa 22valgrund er þar ſitr under.

Því næſt kom vindr ofann af Neſinu, ſo þa rak til hafs:
p. 55 kom þá á veſtann, oc giørde vedráttu harda, ſo menn ſtódu í
auſtre jafnann. Þad var einn dag, ad Viglundr ſat a bun‐
‐ka. þá var vedr allhvaſt. hann kvad þá víſu.

4Ketilridr bad eigi kvída 5karlmann í før ſniallre 6ungann þótt elldr geinge 7utann iafnhátt ſkutum 8enn er a ord at minnaſt 9verum hrauſter vid Trauſte 10verd ec af harme hørdum 11hardlyndr Ketilridr

Mikit er nu um kvad Trauſte er þu nefnir hana bæþi
í upphafe viſu þinnar oc nidrlagi: þiki mier ſo vera, ſag‐
de Víglundr. þeir voru úte halft annad hundrad daga, oc
tóku land med naudum i duſtfiørdum i GautaVík. Viglun‐
‐dr mællte, þad þiki mier raad, broder, med því vid eigum
ſøkótt, ad þu nefneſt Hrafn, enn ec Ørn. Bónde úr
GautaVík kom til skips, tóku Styremenn vel vid høn‐
‐um, oc budu hønum ad taka af varninge ſlikt ſem hann
villde. Bonde ſagdiſt eiga Husfreyu unga, ſkal hun ko‐
‐ma til ſkips a morgun, oc hafa ſlikt of Varnínge ydr‐
‐um ſem hun vill: Reid Bonde nu heim: enn Husfreya
p. 56 kom til ſkips annann dag: þeckte hun þegar Víglund er
hun ſá hann, oc gaf ſer fátt um. Enn Viglundr brá nú vid,
er hann þeckte hana. Tók hun ſlikt af Varninge þeirra
ſem hún villde. Bonde baud heim Styremanne; enn er
hann kom heim, geck Bonde á móte hønum oc Husfreya,
oc ſkridnudu Bonda fætr: því hann var ſtirdr af elle: Hús‐
freya mællte hliódt; illt er ad eiga gamlann mann. Þar
var ſleypt, ſagde Bonde: voru þeir innleidder med mikille
vegſemd. Ekce ætlade Viglundr at Ketilridr munde
kenna hann. þá kvad hun.

11Kenne ec Víglund vænann 12vonar ellds ad kvøllde 13fyrr er at fund minn girniſt 14flauſtra eyms oc Trauſta 15gipt er gullhlads þopta 16grannvaxinn nu manne 17enn mun einginn finnaſt 18elldre þeim í heime.

Nú ſátu þeir þar um vetrin, oc var Viglundr harla ógladr;
enn Bonde var hinn kaataſte, oc veitte þeim allt med blydu.
Seigia þad ſumer menn, ad Ketilrídr hafe haft himnu fyr‐
‐er andlite ſier, oc hafe eige viliad ad Viglundr þeckte ſig:
p. 57 oc ſo þad, ad Víglundr hafe eigi raadinn i verid, ad kenna
hana. Þat var einn dag, ad Ketilridr var ute ſtødd, hen‐
‐ne var þá miøk heitt; hun hafde ſprett himnunne frá and‐
‐lite ſier: i því bile kom Viglundr ad, oc ſá giørla áſionu hen‐
‐nar; hann brá miøk vid, oc ſette raudann ſem blód: hann
geck inn i Stofu, Trauſte var þar fyrer, hann ſá á bro‐
‐dr ſinum óglede, hann ſpurde; hvad hann hefde þeſs ſied,
er hønum hefde ſo miked vidbrugded? Viglundr kvad Viſu.

9Hrædaſt mun ec alldrei 10orma ſetrs til betra 11ec lyg ad þier eige 12audar bil ſidſt vit ſkildum 13þann ek ſkal haals af herdum 14hnitbaug ek af þeim ſnída 15ytar hlaut ek audz af ſprungu 16armleggs kalls þa hana fadmar

Alldrei hafde Ketilridr himnu þá ſiþann: því hun vis‐
‐ſe ad Viglundr hafde þa þeckt hana. Trauſte ſvarar þá
bródr ſinum; þad er it meſta óraad, ad giøra nockud illt bon‐
‐da, ſo vel ſem hann giører til ockar. þvi þad munde oc‐
‐kr til ogiæfu verda, ef þu dræper hann ſaklauſann:
oc leid þig þar frá, oc kvad viſu
p. 58

1Þid munud brenda bauga 2bótar alldrei niótask 3ef þu gædinge gódum 4grandar Fofnis landa 5áhlaupum nu eige 6einhlít vera rítar 7taka ſkulum rett til raada 8raunfródligra bróder

Liþr nu dagrinn, fara menn til ſængr. Um nóttina ſtód Vig‐
‐lundr upp, oc geck til ſængr þeirrar er þau Bonde lau í.
Liós var ofarliga í ſkálanum, ſo ſiá mátte allt ed efra,
enn dimt var ed nedra: hann lypter upp fortialldenu, oc
ſier, ad Ketilridr horfer til þils; enn Bonde ſnyr framm á
ſtockinn, ſem hægaſt under høgged: þá ætlade Viglundr
ad bregda ſverdinu, oc i þvi kom Trauſte ad, oc mæll‐
‐te; varaſtu, oc giør eige ódaadaverk, ad drepa man‐
‐nenn ſofande: láttu óngvann á þier finna, ad þu hafer
ofuráſt a konu þeſsare, oc ber þig karlmannliga oc kvad
viſu.

19Mun þu mey þá er grandar 20minn vinr konu þinne 21lít her ferda flite 22feiganzlitr giorer ſeigia p. 59 1ſkalkattu ſkrautlegs ſilkes 2ſkord þótt þetta hafe orded 3ein at yndis túne 4uppſkátt um mig láta.

Þá ſefaz Viglundr. Enn þad undrade hann, ad ſo langt var
í mille þeirra i ſænginne. geingu þeir brædr þá til rúms
ſíns, oc ſvaf Víglundr lítt um nóttina. Um morgoninn
var Víglundr raunar ógladr: Bonde var þá allkaatr,
oc ſpurde Viglund hvad hønum var ad óglede? Viglundr
kvad Víſu, er aller ætludu Ørn heita

11Mig hefr mundar jøkla 12miallhvít numit allann 13ſtreingr í ſtiórnar bynge 14ſtraumr mig kom á flaumi 15alldrei geingr hin unga 16eyk þó vid mig leike 17fliód hyggr at kel knúde 18koma þeſsu ur huga minum.

Vera má ad ſo ſie, ſagde Bonde; þiki mier raad, ſagde hann,
ad vid ſkemtum ockr í dag, oc teflum: þeir giørdu ſo.
Lítt gáde Ørn ad taflinu, fyrer hug þeim er hann haf‐
‐de á Ketilride, ſo hønum var komit ad máta. I þvi kom
p. 60 Húsfreya í Stofu, oc ſá taflit, oc kvad viſu.

2Þoka munder þu þundar 3þin er tefling af afle 4raad eru tiallda tródu 5teitr af einum reite.

Bonde kvad vid.

7enn er mótſnuinn meine 8menlín i hug ſinum 9eikſkis mátte vid elle 10audballdr frá þier giallda.

Ørn teflde þad er hun lagde til, oc var þá iafntefle. Fátt
tøluduſt þau vid Ørn oc Husfreya. Þad var einn tíma
ad þau tøluduſt vid nockud, oc ekce leinge: geingr Ørn
þá á móts vid Bonda; var Bonde þá enn gladr vid Sty‐
‐remann. Ørn kvad viſu.

16Halltu vørn a vænre 17vinr minn konu þinne 18láttu eigi gnaan geira 19ganga mier ad angre 20eige veit ec ef ute 21opt finnunſt bil tvinna 22hløck ad hvorium ockar p. 61 1heimilare verde ſeima

Vel mun duga, þó hun ráde, ſagde Bonde: ſkildu þeir þá þes‐
‐ſa rædu. Hvorn hlut giørde Bonde ødrum betr til þeirra; enn
þo gagnadeſt Styremanne þad ecke, oc var ſo ókátr, ad hann
kvad alldrei neitt glede ord. Þetta þotte brodr hans hid meſ‐
‐ta mein, oc talaþi opt fyrer hønum, ad hann villde af hygg‐
‐ia, oc fá ſier adra konu: Ørn ſagde, þad munde eige verda
meiga: mun ec ongre annare ſlíkt unna, oc þvi mun ec
ekce í þvi fáſt. oc qvad víſu.

10Enn ec þó uthallt renne 11eyke kelrinn bleike 12mun þier minn hagr þikia 13mannligr um konu annars 14eige kann ec ef ønnur 15iafnblyd verdr mier ſíþann 16vindr rak knør ur klundre 17kvinna nockru ſinne

So má vera at ſie, ſagde Trauſte: geingu þeir þá til Stofu
ſat Bonde þar, oc Husfreya í kníam hans, oc hellt Bonde um
hana midia: ſá Ørn at henne var ecke mikit um þad.
Fór hun þá ur kniám Bonda, oc ſetſt i beckinn, oc gret faar‐
‐liga. Ørn geck þángat ſettiſt niþr hiá henne, oc tøluþu
p. 62 nockud hliódt. Hann hvad þá víſu

2Svo villdec þig ſialldann 3ſvinn brudr koma ok finna 4hvorfi glæſt at hriſti 5hrumr madr ad þier krumr 6helldr villde ec hallda 7hlyn at vilia minum 8lyſe gulls i lande 9lidr elldr um þic midia.

Ecke er víſt, kvad Husfreya, ad ockr verde þeſs lagid. ſtendr
hun þá upp, oc geingr i brott. Bonde var enn allkaatr, oc
mællte; Þad villda ec, Ørn, ad þu hugſader um bu mitt,
oc aneſt þad mic vardar: þvi ec ætla mier heimanferd,
mun ec verda brottu mánud meſt: treyſte ec þier beſt
til þeſsa er mik vardar. Ørn gaf ſig fátt ad þeſsu. Siþ‐
‐ann reid Bonde hemann vid fimta mann. Hrafn talar
þá vid bródr ſinn; þad þiki mier raad, ad vid riþum baaþ‐
‐er í brott, oc ſieum eigi heima medann Bónde er í brott:
því þad mun elligar talad, at þu muner fifla Húſfreyu:
oc mun yckar þá mikill manna munr þykia vera. Ørn
ſagde, ad ſo ſkyllde vera: riþu þeir þá heimann, oc voru
med kaupunautum ſinum, allt þar til Bonde kom heim, í
p. 63 nefndan tíma: hann var helldr fiølmennr. Þar var í ferd
med hønum Þorgrimr Prude oc Helga dotter hans; Sig‐
‐urdr Spake oc Gunnlaugr Ofláte, oc Holmkell frá Foſse
med l. manna. Þá komu þeir heim Styremennerner.
Ketilridr hafde bueſt vid mikelle veitſlu, ad fyrerſøgn Bon‐
‐da, oc ætlade hann þá ad veita Brullaup ſitt. Enn er
þeir ſátu aller i Stofu, þá ſtód Bonde upp, oc mællte; So
er háttad, Ørn Styremadr, ad þu hefr verid her i Vetr,
oc þid brædr; oc veit ec þu heiter Viglundr, enn ann‐
‐ar Trauſte, oc erud Þorgrimsſyner. So oc viſsa ec
hvorn hug þu hafder á Ketilríde: hef ec þier oc marg‐
‐ar rauner giørt, ok hefr þu þær allar vel borid: enn
þó ølldungis hefr þu þig i óngre ovíſe ſyndann. enn
ávallt atta ek nockud under mier. Nu ſkal ecke þig
leyna, ad ec heite Helge ſon Eiriks Jarls; enn Faudr bro‐
‐der þinn; bad ec því Ketilrídar, ad ec villde geyma hana
þier til handa; er hun oc oſpillt af mier. Hefr Ketilridr
allt þétta kvennmannliga bored; þvi hun var alls þeſsa
duld: høfum vid alldrei under einum klædum leigid, því
reckiu ſtockr tekr upp i mille ruma ockar, þó vid høfum
eitt áklæde haft: ætla ec oc henne hafe þetta einginn
Skript verid, þó hun kende ongvann kallmann meþ‐
p. 64 ‐ann þu lifder. Eru þetta allt raad Holmkels Bonda. Þiki
mier raad, ad þu bidier nu Ketilridar, enn ſættiſt vid Holm‐
‐kel Bonda: mun hann láta þig ná ſættum: hefr hønum
miøk prydelega farid í ydrum vidſkiptum. Viglundr
geingr þá ad Holmkele Bonda, oc leggr høfud ſitt í kne
hønum. Enn hann ſvariar, á þinum hálſe er þad beſt
komed; ſkulu vid ad viſu ſættaſt, mun þad Ketilrídr
vilia. Var nu oc ſvo, ad Homkell gipte Viglunde dot‐
‐tr ſina Ketilride. Enn Þorgrimr Prude gipte Helgu
dottr ſina Sigurde Spaka. oc voru þar brullaupinn
bæþe under eins. Lifdu hvortvegge ſamann med
ynde oc epterlæte, ſæmd oc ſóma Feck nu Víglundr
þad hann epterlangade: lifdu med ynde til elle
daga. Sannaſt þad her, ad einginn veit ſina æfina
fyr enn øll er. Endaz her nu þeſse Saga af Viglun
‐de hinum Væna.